Σχολές γονέων: Μία ιστοριούλα...για τα συναισθήματα

Εμφανίσεις: 3244

Θα μ' άρεσε ν' αρχινούσα τούτη την ιστορία όπως αρχίζουν τα παραμύθια. Θα μ' άρεσε να έλεγα: Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μικρός πρίγκιπας που ζούσε πάνω σε ένα πλανήτη μόλις λίγο πιο μεγάλο από τον ίδιο, κι είχε ανάγκη από ένα φίλο...

...

Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού. Καλημέρα, είπε η αλεπού.

….

Ο Λάζαρος ανακάθισε στο κρεβάτι του σαστισμένος και έψαξε με τα μάτια του στο σκοτάδι να δει την αλεπού. Και μετά θυμήθηκε πως η αλεπού δεν ήταν μαζί του. Ήταν σε εκείνο το βιβλίο, η φίλη του μικρού πρίγκιπα, που ζούσε μόνος σ' έναν μακρινό πλανήτη.

Ο Λάζαρος είχε μείνει μόνος. Κανείς από τους φίλους του δεν ήθελε να παίζει μαζί του. Και όλοι είχαν βαρεθεί να προσπαθούν να τον ημερώσουν πια. Όλο έκλεβε, και όταν έχανε, θύμωνε πολύ και φώναζε... μια φορά ήθελε να τους χτυπήσει κιόλας.

Ακόμα και τα αδέρφια του ήταν μαζί του μόνο όταν φώναζε η μαμά να τον πάρουν στη παρέα τους. Θύμωναν κι αυτοί γιατί έπαιρνε όλες τις καραμέλες από το βάζο και τις έκρυβε στην τσέπη του. Κι έβγαζε μια μια και δάγκωνε, και μετά από λίγο τις πετούσε απ' το στόμα του και έβαζε στόχο κάθε φορά και καινούργιο και πιο μακρινό.

Και έτσι σιγά σιγά ο Λάζαρος έμεινε μόνος, αλλά δεν του άρεσε καθόλου. Είχε βαρεθεί πολύ. Δεν είχε με ποιον να παίξει, με ποιον να μιλήσει, δεν είχε σε ποιον να θυμώσει, σε ποιον να φωνάξει. Μόνο οι γονείς του του μιλούσαν κι έπαιζαν μαζί του, αλλά και αυτοί όλο του φώναζαν τελευταία.

Εκείνο το βράδυ λοιπόν σκέφτηκε μήπως έπρεπε να ημερώσει κι αυτός κάποιον. Για να έχει ένα φίλο. Όμως δεν ήξερε από πού ν' αρχίσει.

Και έτσι άρχισε σιγά σιγά ν' αλλάζει. Θυμήθηκε όλα αυτά που του έλεγαν πως πρέπει να κάνει κι αυτός δεν ήθελε. Άρχισε να μιλάει πιο ευγενικά στους άλλους. Σταμάτησε να τους διακόπτει όταν του μιλούσαν, σταμάτησε να θυμώνει όταν έπαιζε και έχανε, παρόλο που είχε προσπαθήσει πάρα πολύ. Σταμάτησε να καυχιέται πως ήταν ο καλύτερος όταν νικούσε, γιατί όταν καμιά φορά έχανε, τότε τι θα τους έλεγε; Σταμάτησε να παίρνει όλες τις καραμέλες από το βάζο γιατί δεν τον ένοιαζε πια να τις πετάει μακριά... και πολύ μακριά κατάλαβε πως δεν μπορούσε να τις πετάξει. Πραγματικά... άλλαξε πολύ!

Είχε αρχίσει όμως να τρομάζει. Δεν ήξερε πια τι άλλο να κάνει για να ημερώσει τον εαυτό του... είχε θυμηθεί όλα όσα του έλεγαν πως πρέπει να κάνει... και τα έκανε. Τώρα τελευταία είχε αρχίσει να ακούει και μια μικρή φωνούλα μέσα του, που του έλεγε αν κάτι που είχε αποφασίσει να κάνει ήταν σωστό ή λάθος. Προσπαθούσε λοιπόν να την ακούσει κι αυτήν.

Δεν είχε καταλάβει όμως πως τον καιρό που προσπαθούσε τόσο πολύ να αλλάξει δεν ήταν πια τόσο μόνος. Στην αρχή κανείς δεν μπορούσε να το πιστέψει, όσο περνούσε όμως ο καιρός, όλο και περισσότεροι από τους παλιούς του φίλους είχαν αρχίσει να θέλουν την παρέα του. Και ξαφνικά ένα βράδυ, μετά από καιρό, ονειρεύτηκε ξανά την αλεπού.

Και όταν την άλλη μέρα θυμήθηκε το όνειρο του, αποφάσισε πως ήταν πια καιρός να ανακαλύψει τους φίλους τους και όλα τα καινούργια πράγματα που έμαθε [Χίγκαρντ, Μ. Ί. (2006). Έλα να χτίσουμε μαζί το χαρακτήρα σου (μεταφρ. Γ. Παπαχριστοφίλου). Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα].

Σχετικά άρθρα