Συμπερασματικά:
Τη διήγηση γύρω από τη γέννηση του ανθρώπου πρέπει να την προσαρμόζουν οι γονείς στην ηλικία και στο επίπεδο ωριμότητας του κάθε παιδιού.
Η Μυρτώ Νίλσεν (2002) περιγράφει πολύ εύστοχα τη σκέψη των παιδιών, η οποία δεν σέβεται τη χρονολογική σειρά των γεγονότων, αλλά ταξιδεύει στο ρυθμό της δικής τους φαντασίας. Πιο αναλυτικά, το πρωταρχικό ενδιαφέρον τους σε σχέση με το «πώς γίνονται τα παιδιά» είναι το πώς μεγαλώνει το μωρό μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Φαντασιώνουν τη μήτρα σαν ένα χώρο κλειστό και ζεστό, λίγο σαν τα σπίτια που φτιάχνουν όταν ρίχνουν μια κουβέρτα πάνω σε ένα τραπέζι ή σε μια αναποδογυρισμένη καρέκλα και χώνονται από κάτω. Και μαγεύονται όταν ακούσουν τη φανταστική ιστορία για το τοσοδά μικρό σποράκι που σιγά σιγά αποκτάει κεφάλι και σώμα, και μετά χέρια και πόδια, και μάτια και αυτιά, και στο τέλος μαλλιά και νύχια... «Έτσι έγινα κι εγώ», σκέπτονται γοητευμένα.
Αυτή η πρώτη πληροφόρηση συνήθως αρκεί για τα νήπια και τα μικρότερα παιδιά. Σύντομα όμως θα αναρωτηθούν και για το πώς βγαίνουν τα μωρά από εκεί μέσα, αλλά γρήγορα πάλι θα ησυχάσουν, όταν μάθουν ότι οι μαμάδες έχουν κοντά στο πιπί τους και μια άλλη μικρή τρύπα, που, όταν είναι έτοιμο πια το μωρό να έρθει στον κόσμο, ανοίγει, σαν μια μικρή πόρτα, και το αφήνει να βγει στο φως.
Αργότερα, και μόνο αφού έχουν ξεκαθαρίσει τις παραπάνω απορίες τους, τα λίγο μεγαλύτερα παιδιά θα ενδιαφερθούν να μάθουν και το πώς μπαίνει το σποράκι στην κοιλιά της μητέρας. Σε τούτη τη φάση της πνευματικής τους εξέλιξης, τα παιδιά στις μέρες μας αποκτούν αρκετές από τις σχετικές γνώσεις μέσα από τις ερωτικές σκηνές που βλέπουν στην τηλεόραση, οι οποίες όμως συνήθως διαδραματίζονται μέσα σε ένα κλίμα αγριότητας και βίας.
Υπάρχουν στην αγορά πολλά βιβλία με σχέδια, ζωγραφιές ή φωτογραφίες και κείμενα σαφή, απλά και προσαρμοσμένα στις διάφορες ηλικίες των παιδιών, που μπορεί να βοηθήσουν τους πιο συνεσταλμένους γονείς να διηγηθούν στα παιδιά τους το παραμύθι του έρωτα και της ζωής. Ο τρόπος με τον οποίο θα τους πουν αυτό το παραμύθι θα αποκαλύψει τη δική τους σχέση με τον έρωτα και τη ζωή. Μερικοί θα το πουν με αμηχανία, άλλοι με χλευασμό, άλλοι πάλι σαν έναν ύμνο στη ζωή. Και τα παιδιά, όπως γίνεται συνήθως, θα υιοθετήσουν, ατόφια και ανεπεξέργαστη, τη στάση των γονιών τους.
Βιβλιογραφία:
- Νίλσεν, Μ. (2002). Η τέχνη να είσαι γονιός (σσ. 131-142), 3η έκδ. Αθήνα: Καστανιώτη.
- Woolfson, R. C. (1999). Λεξικό της Ψυχικής Υγείας του Παιδιού (σσ. 258-262). Αθήνα: Περίπλους.
- Το βιβλίο της Γραμμής-Σύνδεσμος για τους γονείς (2007). Πώς να μιλήσετε σε ένα παιδί για … (Ι. Τσιάντης, Επιστ. Εποπτ., & Δ. Τζίκας & Σ. Βγενοπούλου, Επιστ. Επιμ.). Αθήνα: Ε.Ψ.Υ.Π.Ε./ Κοάν.
- Ενημερωτικό φυλλάδιο “Nelle Says”. Ευρωπαϊκή Εταιρεία Περιγεννητικής Ιατρικής.
Χρήσιμοι σύνδεσμοι:
- www.epsype.gr
- www.youth-health.gr