|
Γ. Αντιδράσεις των γονιών στο διαζύγιο |
Η απώλεια ενός γάμου μετά από διαζύγιο μπορεί να μας οδηγήσει συναισθηματικά σε έναν κύκλο αντιδράσεων παρόμοιο με τις αντιδράσεις θρήνου στο πένθος, όπως το σοκ (κλονισμός), το θυμό, τη νοσταλγία, την αποδιοργάνωση και τη σταδιακή αναδιοργάνωση (Neimeyer, 2006).
Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται ολοένα και μεγαλύτερη αύξηση του αριθμού των διαζυγίων. Ήδη από το 1967 θεωρείται το γεγονός ζωής που λαμβάνει την δεύτερη υψηλότερη θέση πρόκλησης στρες ανάμεσα σε σαράντα τρεις θεωρητικά τραυματικές καταστάσεις, οι οποίες είναι καταγραμμένες στην Κλίμακα Κοινωνικής Αναπροσαρμογής των Holmes και Rahe(βλ. Πίνακα 1). Η αντίδραση που ακολουθεί το διαζύγιο περιγράφεται ως «σύνδρομο άγχους αποχωρισμού» και χαρακτηρίζεται από οργάνωση όλης της προσοχής γύρω από το χαμένο πρόσωπο, θυμό για την απώλεια, επιθυμία για επαφή, ενοχή, ανησυχία, δυσκολία στον ύπνο, απώλεια όρεξης. Πολλές φορές γίνονται επίμονες προσπάθειες για επανασύνδεση και υπάρχει ισχυρό αίσθημα τραυματισμού του ναρκισσισμού.
Υπάρχει διαφορά στην αντίδραση των γυναικών και των αντρών. Οι γυναίκες έχουν περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα, ενώ οι άντρες αναπτύσσουν συχνότερα επικίνδυνη συμπεριφορά (π.χ. αλκοολισμό, επιθετικότητα).
Έχει βρεθεί ότι η ομάδα των χωρισμένων έχει αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα σε σύγκριση με την ομάδα των παντρεμένων ή των μόνων, όπως φαίνεται από διάφορους δείκτες υγείας: τη χρησιμοποίηση των υπηρεσιών υγείας, τις απουσίες από τη δουλειά, τη θνησιμότητα από ορισμένες αρρώστιες (καρκίνο, διαβήτη, πνευμονία, υπέρταση, ισχαιμική καρδιοπάθεια) και τη νοσηρότητα από αλκοολισμό, τραύματα, λοιμώξεις και ψυ- χοσωματικά προβλήματα. Ένα σταθερό εύρημα σε όλες τις μελέτες είναι ότι ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος για το χωρισμένο άνδρα.
Η εξήγηση για την αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα μετά το χωρισμό βρίσκεται στην ψυχολογική, κοινωνική και οικονομική επιβάρυνση που οδηγεί σε μη υγιή συμπεριφορά (αλκοόλ, φάρμακα, κάπνισμα, κακή διατροφή) και επίσης σε εξασθένηση του ανοσοβιολογικού συστήματος (Τσίτουρα, 2005).